4 dni temu
Wielkopolska, 2020.
Na odludnym gospodarstwie, wśród pól i starych dębów, mieszkał Wojciech Nowak, emerytowany rolnik, który wolał towarzystwo zwierząt niż miejski zgiełk. Jego żona odeszła dziesięć lat wcześniej, a od tamtej pory jego świat ograniczał się do domu, ogrodu i małego kangurka, którego znalazł jako malutkiego, ledwie wielkości butelki mleka.
Nazwał go Mirek.
To nie zwierzak mawiał Wojciech. To mój kompan.
Mirek rósł jak na drożdżach. Skakał po okolicy, ale zawsze wracał, by spać na ganku. Gdy Wojciech słuchał radia, kangur kładł się obok. Gdy przekopywał grządki albo naprawiał płot, Mirek dreptał za nim jak cień.
Pewnego ranka, gdy stary majstrował w szopie, potknął się o luźną deskę. Upadł niefortunnie. Bardzo niefortunnie. Uderzenie w plecy sparaliżowało go. Stary Nokia leżał w domu, a pomoc mogła nadejść najwcześniej za dwa dni.
Mirek wyszeptał przez zaciśnięte zęby. Pomóż mi, chłopcze.
Kangur podszedł, obwąchał twarz. Wojciech złapał go za łapę i wskazał w stronę domu.
Idź. Szukaj pomocy idź.
Brzmiało to absurdalnie. Jak zwierzę mogło to zrozumieć?
Ale Mirek odskoczył. Pomknął w stronę domu. Wojciech pomyślał, iż po prostu uciekł.
Aż po piętnastu minutach usłyszał znajomy głos.
Panie Nowak! Co się stało?!
To była Zosia, młoda weterynarka, która czasem zaglądała do gospodarstwa, sprawdzając dzikie zwierzęta, którymi się opiekował. Mirek dopadł jej terenówki, zaczął walić łapami w ziemię, wydawał dziwne dźwięki, patrzył, biegł i wracał. Tak się uparł, iż Zosia w końcu poszła za nim.
Nigdy nie widziałam go w takim stanie powiedziała później. To było, jakby krzyczał bez głosu.
Wojciecha zabrano do szpitala. Miał trzy złamane żebra i uraz biodra. Gdyby nie Mirek, mógłby leżeć tam ponad dobę, sam, bez wody.
Historia trafiła do lokalnej prasy. Bohater w worku skóry pisali. Mirek wystąpił choćby w telewizji, z czerwoną chustką na szyi.
Wojciech wyzdrowiał, ale jego spojrzenie już się zmieniło.
Myślałem, iż to ja go uratowałem powiedział, łamiącym się głosem. A to on pokazał mi, iż prawdziwa miłość nie potrzebuje słów. Tylko odważnych skoków.
Dziś przy bramie gospodarstwa stoi manualnie malowana tabliczka:
Tu mieszka człowiek i kangur, który nie pozwolił mu umrzeć w samotności.
A jeżeli przejdziesz tam o zmierzchu, w ciszy, może zobaczysz Mirka na ganku, z przymrużonymi oczami, pilnującego starego, który dał mu drugą szansę i choćby nie wiedział, iż sam ją od niego odbierze.
