KOT, KTÓRY CZEKAŁ AŻ DO KOŃCA

W maleńkiej kawiarence na ulicy Kazimierza, schowanej między starymi ceglanymi kamieniczkami i wąskimi zaułkami, ledwo starczało miejsca na kilka stolików. Na zewnątrz witryna wyglądała skromnie: kilka rogalików w szklanej gablocie, półki z książkami pozostawionymi przez dawnych przyjaciół i stary gramophon, z którego płynął cichy, melancholijny jazz, tworząc niepowtarzalny klimat. ale największą uwagę przyciągał nie zapach świeżo zmielonej kawy ani drożdżówek, ale szary kot, który zawsze siedział w przedsionku, wpatrując się w drzwi.

Nazywa się Warsz mówiła właścicielka, Mirosława, kobieta o srebrzystych włosach opadających miękkimi falami na ramiona, o dłoniach, w których czuć było troskę. I czeka.

Wielu myślało, iż Warsz to tylko jeden z tych bezpańskich kotów, które zajmują miejsce i udają, iż jest im dobrze. Ale sąsiedzi wiedzieli swoje.

Pięć lat temu, w deszczowy, zimny dzień, Mirosława i jej mąż Krzysztof uratowali go. Kot pojawił się pod ich progiem, wychudzony, z pokaleczoną łapą, miaucząc cicho, niemal żałośnie. Krzysztof bez wahania wziął go na ręce, owinął w stary koc, opatrzył ranę i posadził na miękkim fotelu stojącym w kącie ich maleńkiej kuchni.

Ten kot zostaje powiedział tamtej nocy, patrząc na Warsza. Ma taki wzrok, iż chce mu się dziękować.

Od tamtej pory Warsz stał się duszą domu. Spał między nimi, wskakiwał na kolana Krzysztofa, gdy ten czytał gazetę, mruczał podczas wieczornych rozmów i każdego ranka odprowadzał mężczyznę do drzwi, gdy ten wychodził do pracy. Wiedział, gdy ktoś był smutny, i cicho podchodził, ocierał się o nogi, jak niemym towarzysz, który rozumie bez słów.

Lecz wszystko się zmieniło, gdy Krzysztof zachorował. Choroba przyszła gwałtownie i niszczyła bez litości rak, który nie zostawiał szans. Mirosława zamknęła kawiarnię na kilka miesięcy, siedziała w domu przy łóżku męża, walcząc o każdy jego oddech. Warsz prawie nie odchodził od ich posłania, jakby rozumiał, iż jego pan potrzebuje wsparcia. Za każdym razem, gdy Mirosława wychodziła do sklepu czy do lekarza, kot cicho czekał w przedsionku, wpatrując się w ulicę, jakby wypatrywał czegoś niewidzialnego.

Gdy Krzysztof odszedł, Mirosława czuła, iż wraz z nim straciła część siebie. Otworzyła kawiarnię ponownie, pracowała sama. Ale Warsz wciąż tkwił w przedsionku, milczący i oddany, wciąż wypatrując drzwi.

Jakbym wciąż na niego czekała szepnęła Mirosława jednemu z bywalców. Codziennie o piątej, gdy wracał z przechadzki.

Lata mijały. Niektórzy nowi goście nie rozumieli, dlaczego kot wciąż wpatruje się w drzwi, inni tylko przytakiwali i głaskali go, gdy przechodzili. Nie domagał się uwagi, nie miauczał bez powodu po prostu siedział i czekał. Jego wierność stała się legendą wśród bywalców, choćby miejscowe dzieci wiedziały: jeżeli chcesz zobaczyć cierpliwość w czystej postaci podejdź do Warsza.

Szczególnie zimnej jesieni kot ruszał się już coraz mniej. Więcej spał, mniej jadł, jego wielkie zielone oczy stawały się ciężkie od smutku. Mirosława owinęła go w swój stary szal i szeptała mu do ucha:

Możesz już odpocząć, jeżeli chcesz, kochany. Krzysztof byłby z ciebie dumny.

Deszczowy dzień przypominał ten, gdy go po raz pierwszy zobaczyli. Mirosława poczuła chłód w powietrzu i, zajrzawszy do przedsionka, zobaczyła, iż Warsz już nie wstaje. Odszedł we śnie o piątej, cicho i spokojnie, jak prawdziwy strażnik domu.

Mirosława zamknęła kawiarnię na tydzień. Nie chciała widzieć niczego, co przypominałoby jej o jego nieobecności. Gdy wróciła, przy wejściu postawiła małą drewnianą tabliczkę. Wyryto na niej proste zdanie:

Czekała na ciebie z miłości. A my nauczyliśmy się kochać, czekając na to.

Od tamtej pory goście przynosili kwiaty, listy i rysunki kotów, zostawiając je pod drzwiami. Niektórzy przychodzili specjalnie, by usiąść przy tabliczce i pomyśleć o cierpliwości i oddaniu. Za każdym razem, gdy padał deszcz, ktoś zaglądał do przedsionka, jakby wypatrując, czy Warsz znów się nie pojawi milczący i wierny, mały strażnik miłości.

Mirosława prowadziła kawiarnię dalej. Często siadała przy oknie, patrząc na pusty przedsionek, wspominając, jak Warsz roznosił ciepło po pokojach, jak mruczał w ciemne wieczory, gdy było jej samotnie, jak łączył ich serca, gdy z Krzysztofem śmiali się, czytali lub po prostu siedzieli obok.

Wielu ludzi przychodziło opowiadać swoje historie. O tym, jak kot pomógł im przetrwać rozstania, choroby, straty. Stał się symbolem tego, co najważniejsze iż oddanie i miłość mogą istnieć bez słów, choćby w ciszy, choćby gdy nie widzimy tego, na kogo czekamy.

Mirosława często myślała o Krzysztofie, patrząc na pusty przedsionek. Byłby dumny, jak Warsz nas wszystkich trzymał mówiła. I w tych wspomnieniach było wrażenie, iż kot nigdy nie odszedł. Po prostu czekał. Czekał do końca.

Po latach mała kawiarnia na ulicy Kazimierza przestała być tylko miejscem na kawę. Stała się schronieniem dla tych, którzy szukali w niej ciepła, dla tych, którzy chcieli opowiedzieć swoje historie, dla tych, którzy wierzyli, iż zwierzęta mogą nauczyć ludzi czegoś prawdziwego: cierpliwości, wierności i miłości.

A Warsz pozostał w ich sercach. Już nie siedział w przedsionku, ale jego obecność czuła się w każdym kącie, w każdym mruczeniu wspomnień, w każdym cieple, które zostawiła jego wierność.

Bo są zwierzęta, które nie odchodzą. One tylko czekają gdzie indziej milczące, oddane, małe strażniczki miłości, które uczyły ludzi kochać, czekać i wierzyć.

I za każdym razem, gdy na ulicy Kazimierza pada deszcz, ktoś przystaje, zagląda do przedsionka i na chwilę widzi Warsza jak siedzi tam, jak kiedyś, i czeka