3 dni temu
NAZYWAM SIĘ JAN, chociaż we wsi wszyscy mówią na mnie pan Jan. Mam siedemdziesiąt dwa lata, a moje życie, podobnie jak wielu starszych mężczyzn, to ciąg rutyny i wspomnień. Mieszkam sam w drewnianym domu na skraju lasu, na Podlasiu, gdzie mgła wciska się przez szpary w ścianach, a wiatr świszcze między sosnami jak stara skarga. Pięć lat temu moja żona, Wanda, odeszła cicho pewnej zimowej nocy. Od tamtej pory czas stał się dłuższy, cięższy, a noce chłodniejsze.
Moje dzieci wyjechały daleko, goniąc za własnymi marzeniami i obowiązkami. Na początku dzwonili od czasu do czasu, potem wiadomości stawały się coraz rzadsze, aż w końcu zapanowała cisza. Nie mam do nich pretensji życie toczy się dalej, nie oglądając się za siebie, a człowiek uczy się akceptować nieobecności jak część krajobrazu. Ale są dni, gdy samotność czuję jak zbyt gruby płaszcz, który dusi i ciąży na ramionach.
Mój dom jest skromny, taki, w którym podłoga skrzypi przy każdym kroku, a ściany przechowują echo głosów, które kiedyś go wypełniały. Ogród, który niegdyś kwitł pod opieką Wandy, teraz to dziki zakątek, gdzie wysokie trawy i polne kwiaty walczą o odrobinę słońca. Lubię siadać wieczorem na ganku, z kubkiem herbaty w dłoniach, i patrzeć, jak las stopniowo pogrąża się w mroku. Czasem zamykam oczy i wsłuchuję się w śpiew ptaków, szum wiatru, odległe szczekanie psa z sąsiedztwa.
Pewnego wieczoru, gdy powietrze pachniało wilgotną ziemią, a niebo zabarwiło się na pomarańczowo, po raz pierwszy zobaczyłem lisa. Był chudy, z nastroszoną sierścią i widocznymi żebrami, pysk miał umazany błotem. Przeszukiwał śmieci, które zostawiłem przy furtce, poruszając się ostrożnie, jakby bał się, iż go zobaczę. Stałem nieruchomo, obserwując go z daleka, nie wydając dźwięku. Nie czułem strachu ani złości, tylko dziwną ciekawość.
Nie odgoniłem go. Wręcz przeciwnie tej nocy, gdy przygotowywałem kolację, odłożyłem kawałek chleba i trochę resztek mięsa, zostawiając je na skraju ogrodu, tam, gdzie go widziałem. Poszedłem spać, zastanawiając się, czy wróci. I wrócił. Następnego dnia, i kolejnego, i jeszcze następnego. Każdej nocy, gdy słońce znikało, a chłód zaczynał wślizgiwać się przez okna, lis pojawiał się bezszelestnie, siadał kilka metrów od domu i czekał na swój posiłek.
Na początku nie rozmawialiśmy no cóż, lisy nie mówią, a ja też nie miałem wiele do powiedzenia. Ale z czasem zacząłem do niego mówić. Opowiadałem proste rzeczy: jaka jest pogoda, co mi się śniło poprzedniej nocy, co najbardziej mnie bolało tego dnia. Słuchał w milczeniu, tymi żółtymi, głębokimi oczami, które nie oceniają i nie pytają. Jadł powoli, nie spuszczając mnie z wzroku, a potem znikał w ciemności jak cień.
Tak narodził się nasz rytuał. Każdej nocy, gdy kładłem jedzenie na trawie, mówiłem do lisa jak do przyjaciela, którego zna się od zawsze. Zrozumiałem, iż jego obecność dobrze na mnie działa. Nie czułem się już tak samotny miałem kogoś, kto czekał na mój gest, kogoś, kto dzielił ze mną tę chwilę towarzystwa. Zacząłem częściej wychodzić do ogrodu, pielęgnować go trochę, zbierać suche gałęzie i grabić opadłe liście. Czułem, iż w pewien sposób lis i ja potrzebujemy siebie nawzajem.
Pewnej nocy zima uderzyła z całą mocą. Wiatr wył z wściekłością, a deszcz tłukł w dach, jakby chciał go zerwać. Wyszedłem na podwórko, by zabezpieczyć otwarte okno, i poślizgnąłem się na błocie, upadając na ziemię. Ostry ból w nodze powiedział mi od razu, iż nie dam rady wstać. Telefon, który zawsze nosiłem w kieszeni, nie miał zasięgu. Krzyczałem o pomoc, ale odpowiedział mi tylko wiatr.
Zimno wsiąkało w kości. Drżałem nie tylko z bólu, ale i ze strachu. Myślałem, iż to moja ostatnia noc, iż nikt mnie nie znajdzie, aż będzie za późno. Zamknąłem oczy i modliłem się nie za siebie, ale za moje dzieci, by nie czuły winy, gdy usłyszą wiadomość.
Wtedy go poczułem. Ciepło, obecność przy moim boku. Otworzyłem oczy i zobaczyłem lisa, siedzącego obok, z pyskiem opartym na mojej nodze. Nie został w cieniu, nie uciekł. Pozostał tam, nieruchomy, oddychając spokojnie, jakby wiedział, iż go potrzebuję. Nie zrobił nic więcej tylko towarzyszył. Jego ciepły oddech i spokojne spojrzenie dały mi siłę, by się nie poddawać.
Minęły godziny, a może tylko minuty, zanim z trudem się podniosłem. Lis nie ruszył się, dopóki nie upewnił się, iż jestem w porządku. Gdy w końcu wstałem i wszedłem do domu, widziałem, jak znika między drzewami, cichy jak zawsze. Tej nocy, gdy ogrzewałem się przy piecu, wiedziałem, iż coś się między nami zmieniło. Już nie był tylko głodnym zwierzęciem szukającym jedzenia, a ja nie byłem tylko samotnym starcem szukającym pocieszenia. Byliśmy w pewnym sensie towarzyszami.
Od tamtej pory już nie mówię, iż żyję sam. Każdej nocy, gdy kładę jedzenie na trawie, mówię do lisa jak do przyjaciela. Mówię: Nie jesteś moim pupilem. Jesteś moim gościem. A dla kogoś, kto spędza dni w samotności, to zmienia wszystko.
Z czasem moje zdrowie się poprawiło. Zacząłem częściej wychodzić na podwórko, spacerować po lesie, oddychać rześkim porannym powietrzem. Wstawałem z nadzieją, iż nadejdzie wieczór nie dlatego, iż bałem się ciemności, ale dlatego, iż wiedziałem, iż w pewnym momencie dwoje żółtych oczu zabłyśnie między drzewami i przyjdzie zjeść ze mną kolację.
Lis stał się częścią mojego życia, choć on tego nie wie. Nie obchodzi go sława ani media społecznościowe. Niedawno odwiedził mnie jeden z wnuków i, widząc lisa, nagrał filmik, wrzucając go do internetu. Historia stała się popularna, przez kilka dni dostawałem wiadomości i telefony od ludzi z całej Polski, gratulujących mi niezwykłej przyjaźni. Ale lisa to nie obchodzi. Wciąż przychodzi, bez hałasu, bez zdjęć, bez lajków. Po prostu siada każdej nocy przed staruszkiem, który go karmi, i towarzyszy mu w ciszy.
